Termin mikrokontroler oznacza układ scalony z wyspecjalizowanym mikroprocesorem, spełniający dwa podstawowe kryteria:

• jest zdolny do autonomicznej pracy, tzn. w najprostszych zastosowaniach nie wymaga przyłączenia zewnętrznych układów pomocniczych, np. pamięci;
• został zaprojektowany z myślą o pracy w systemach kontrolno-pomiarowych, ma zatem rozbudowany system komunikacji z otoczeniem, zarówno przy użyciu sygnałów cyfrowych, jak i analogowych.

Standardowy mikroprocesor składa się z jednostki centralnej i szczątkowej pamięci danych w postacji zbioru rejestrów. Większość mikroprocesorów zawiera również generator zegara. Mikroprocesory nie mają natomiast wbudowanej pamięci programu i układów wejścia/wyjścia ani układów peryferyjnych.

Mikrokontroler może być zatem uważany w pierwszym przybliżeniu za mikroprocesor z wbudowanymi dodatkowo ukladami pamięci i ukladami do komunikacji z otoczeniem. Ważna różnica dotyczy ponadto zbioru operacji realizowanych przez CPU, nazywanego listą instrukcji. W przypadku mikroprocesorów lista instrukcji jest zaprojektowana pod kątem ułatwienia obliczeń numerycznych i transmisji danych, natomiast mikrokontrolery mają rozbudowane grupy instrukcji do obsługi urządzeń peryferyjnych.

W sterowniku SU 1.2 oraz sterowniku SU 1.5 zastosowano 8-bitowe mikrokontrolery RISC firmy ATMEL.